استنشاق های اکسیژن پزشکی برای رساندن اکسیژن مکمل به بیمارانی که دچار ناراحتی تنفسی یا سایر شرایطی هستند که بر توانایی آنها در تنفس صحیح تأثیر می گذارد استفاده می شود. دستگاه های استنشاقی اکسیژن معمولاً در بیمارستان ها، کلینیک ها، خدمات فوریت های پزشکی و در برخی موارد در خانه استفاده می شود.
استنشاق کننده های اکسیژن پزشکی معمولاً از یک ماسک یا کانول بینی متصل به یک منبع اکسیژن تشکیل شده اند. منبع اکسیژن می تواند یک مخزن اکسیژن قابل حمل، یک متمرکز کننده یا یک خروجی دیواری باشد. ماسک یا کانولای بینی، اکسیژن را مستقیماً به ریه‌های بیمار می‌رساند و میزان اکسیژن موجود در جریان خون را افزایش می‌دهد و تنفس او را بهبود می‌بخشد.
برخی از شرایط پزشکی رایج که ممکن است نیاز به استفاده از استنشاق اکسیژن داشته باشد عبارتند از بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD)، ذات‌الریه، آسم و سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS). از استنشاق‌های اکسیژن نیز ممکن است در طی مراحل جراحی، بهبودی پس از عمل یا برای مدیریت علائم آپنه خواب استفاده شود.
استفاده از استنشاق کننده های اکسیژن پزشکی نیاز به نظارت و نظارت دقیق توسط متخصصان مراقبت های بهداشتی آموزش دیده دارد. استفاده نادرست یا استفاده بیش از حد از استنشاق‌های اکسیژن می‌تواند منجر به مسمومیت با اکسیژن شود که می‌تواند باعث آسیب به ریه‌ها و سایر اندام‌ها شود. برای بیماران و مراقبان آنها مهم است که از دستورالعمل های ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود پیروی کنند و از استنشاق های اکسیژن فقط طبق تجویز استفاده کنند.
به طور خلاصه، استنشاق‌های اکسیژن پزشکی ابزار مهمی در مدیریت شرایط تنفسی هستند و می‌توانند به بهبود کیفیت زندگی بیمارانی که به اکسیژن مکمل نیاز دارند کمک کند. استفاده و نگهداری مناسب از آنها برای اطمینان از ایمنی و اثربخشی آنها ضروری است.
